Er zijn nu heel veel mensen. Je kunt ze niet tellen. Lang geleden waren er geen mensen.

Ook waren er geen dieren, geen bomen en geen bloemen. Er was nog geen zon en ook geen maan en er waren geen sterren. Er was geen hemel en er waren geen engelen. God was er wel. Hij is er altijd geweest. God was blij en gelukkig. Nu wilde Hij engelen laten komen en mensen.

Die zouden Hem moeten eren en dienen. Hij kon ze dan blij en gelukkig maken. Hoe deed God dat? Luister maar.

Hij ging de hemel scheppen en de aarde.

Op de aarde moesten de mensen komen.

Maar het was nog overal donker. God sprak: “Er moet licht zijn!” En er was licht.

Hij wilde het en toen was het er. Zo machtig is God. Maar altijd licht is niet goed. Het moet ook eens donker zijn. De mensen kunnen dan goed slapen. Zo gebeurde het God noemde het licht: dag. En het donker noemde Hij: nacht. Toen was de eerste dag voorbij.

Op de tweede dag schiep God de blauwe lucht. Ook schiep Hij de wolken. Hij noemde dit hemel. Nu kon het ook regenen. En het was niet altijd zo heet. God dacht aan alles. Onder de hemel was er alleen water. Het was niets mooi. Er groeide niets.

Er leefde niets. God zou het mooi gaan maken. Alles moest fijn worden, om Hem te eren en te dienen, en om zo de mensen gelukkig te maken.

De derde dag keek God naar beneden. Hij sprak: “Het water moet op één plaats bijeen lopen. Het droge moet voor de dag komen.” God wilde het. En het gebeurde. Zo machtig is God. Het water noemde Hij zee. En het droge aarde. Maar de aarde zag er niets mooi uit. Er was geen gras. Er waren geen bloemen en geen bomen. Er groeide niets. Zo was de aarde niet goed voor de mensen. En dat wilde God toch. Wat deed Hij? Hij sprak: “Er moet gras komen op aarde, en bloemen, struiken en bomen.”

En het kwam er. Overal zag je fris gras.

Bloemen stonden ertussen. Ook zag je dikke, sterke bomen. God keek blij.

De aarde werd al mooi voor de mensen. God zou ze nog mooier maken.